“SONSUZLUK VE BİR GÜN” FİLMİNDEN UNUTULMAYACAK BİR MONOLOG

Sancar CAN 5 Nisan 2020

0 293 Bir dakikadan az

Alexander:
neden, anne…
…hiçbir şey beklendiği gibi
olmadı?
neden?
neden çürüyüp gider insan…
…sessizce…
…acıyla ihtiras arasında
parçalanarak?
ben neden hayatımı sürgündeymiş
gibi geçirdim?
kendi ana dilimi konuşma
şansım varken…
…neden bu kadar seyrek
döndüm ülkeme?
kendi dilim varken…
hâlâ kayıp kelimeleri bulabilecek…
…ya da sessizliğin içinden
unutulmuş kelimeleri çıkarabilecekken.
neden sadece ve sadece…
…kendi ayak seslerimi duydum
evin içinde?
neden?
söyle bana, anne…
…insan neden bilmez
nasıl seveceğini.
(SONSUZLUK VE BİR GÜN)

Etiketler

Sancar CAN

Hangi zamana hangi mekana ait olduğumu bilmiyorum. Zamansızlık ve mekansızlık ağırlaştırırken ruhumu bir o kadar da hafifletiyor beni. Kim olduğum, ne olduğum ve ne olacağım öylesine anlamsız ki bu ucu bucağı görünmeyen karmaşık, gürültülü dünya içinde. Bir ses, bir nefes, bir gürültü, sıradan bir günah abidesi... Bizden geriye kalan; her şey ya da hiçbir şey... Bir gün dokunulabilecek mi bu dizelere gözler, kulaklar... Yoksa hep bir yabancı olarak mı kalacağız?