Ondan korkmuyormuş gibi yapınca ölüm geri çekilmiyor. Bilakis bumerang gibi üzerine üzerine geliyor. “Ne yapmalı böyle bir durumda?” dedim yatağımı dikleştirmeye çalışan tatlı hemşireye.
– Efendim?
Kumral saçlı, ela gözlü tatlı bir kız. 25’in de ya var ya yok. Belli, çok uzun yılları var daha. Gerçi bir kadın cinayetine kurban gitme olasılığını atlamayalım. Selda:
– Baki amca, neden bahsettiğinizi tam anlamadım ama rahmetli nenem zor zamanlarda hep derdi ki ‘su akar yatağını bulur’. Bu cümle hep beni rahatlatır…
Kocaman güldü. Serum malzemelerini topladı ve çıktı.
Öleceğimi biliyor olmak başta belki biraz sarstı. Ama sonra Selda’nın dediği gibi su aktı yatağını buldu. Direnmek her zaman iyi bir eylem değil. Bunu anladım ben 83 yaşında. Bana biçilen pay buymuş hayatta. Hem zaman dediğin ne ki? Elden kaçan kaygan balık… Bırak kim tutarsa tutsun. Zaten isteğim de iştahım da yok avlanmaya.
Penceremden görünen ağaçları, dalları, ıvırı zıvırı, o güzel bal börekleri hiç özlemeyeceğim gidince. Hatta sanırım hiç kimseden ayrılma kaygım da yok. Sadece tek bir an geliyor aklıma. Uyurken, uyanıkken ve hayaldeyken..
İstanbul, 1960 kışı Balat’ta bir eski lokantada Behiye Aksoy çalıyor. Karşımda güzeller güzeli Müberra. Ekoseli mavi elbisesi arkada, topladığı simsiyah saçları, mavi küpesi simsiyah iri gözleri… Utangaç elleri… Utangaç ellerimiz… Her yanımız titriyor heyecandan. Konuşamıyoruz ama susamıyoruz da. 22 yaşın başlangıcı hayatın başlangıcı evrenin başlangıcı be adam. Başım dönüyor. Oysa içtiğimiz zencefıllı gazozdan ibaret. Benim içinse kadeh kadeh meyden evla.
“Ah Müberra, şimdi bir şans verselerdi dönseydim o ana. Yüzümü avuçlarının içine alsan gözlerim dolsa ilk kez sevinçten yahu! Dışarısı donarken içimizde ateşten şelaleler aksa. An donsa… 83 yıl o andan oluşsa. Baki dese bana buğulu sesiyle. ‘Baki kalan bu kubbede bir hoş seda imiş.’ ile noktalanmasa tek bir hikaye…
