Uzak, kimsesiz ama tanıdık bir şehirde kalakalmış
bıkkın ve hüzünbaz bir bedenim şimdi.
Geride bırakılmış, bırakılmaya zorlanılmış bir yığın an kırıntıları…
Hiçbiri de acılı gölgelerini silemiyor ensemden.
Şu an hangi zamanı yaşıyor yüreğim,
Kendimi terk ettiğim yoksul, umutsuz, yitik zamanları mı?
Çareyi bir hiçe sığdırdığım, bir hiçte aradığım ahmak zamanlarımı mi?
“Ahmak” sözcüğü…
Sadece tek bu sözcük bile her şeyi nasıl da güzel özetliyor, acımasızca.
Ben hayatımın en büyük ahmak’ı.
Tüm sevgiler, sevinçlerim sorguya çekilmek için miydi?
Hesapsızca geride bırakılmaya hapsolmak için miydi?
Unutulmuşluğumu arıyorum.
Bir köşeye itilmiş benliğimi arıyorum.
Beni acıyla yok edecek ne varsa yaşattığım ruhumu arıyorum.
Hanginizde sürüyor ayak izlerim?
Yorgun, umutsuz gecelerle örttüğüm yalnızlığımı verin.
Yalnızlığıma konuk istemiyorum…
