Unutulmayı koydum zamanın terkisine
Ölümse orada doğduğumdan beri
Şaklayan bir kırbaç sesiyle
Koştum bir çırpıda yirmi iki yılını ömrümün
Dönüp de geriye bakınca
Birkaç gülen göz ve sayısız viraneydi gördüğüm
Şaha kalkıp koştum kimi zaman
Kimi zaman da koşacak derman kalmadı bacaklarımda
Ezdim bazen ayağımın altındaki bir çiçeği
Bazen de dikenler battı ayağıma
Önümdeki yollar karanlık
Belki bir sonraki adımda
Saplanırım bir bataklığa
Kim bilir
Belki de koşarım
Daha yıllar yıllar boyunca
