Henüz 15 yaşındasın ve üstelik
coğrafyanın kader olmadığı bir yerde yaşıyorsun.
Buna rağmen açlık, fakirlik, sevgisizlik
hedefe kilitlenen bir ok gibi neden seni bulmuş?
Bir gece Tanrı’ya dua eder Rosetta:
“Ne olur başkaları gibi normal bir hayatım olsun,
sadece bir işim olsun,
kalacak bir odam,
yiyecek yemek,
bir çift çizme bir de,
Belçika çok soğuk çünkü,
sadece çizme….”
Bir de der ki: “ Kara delik beni çekme ne olur,
bu dünyada yitip gitmeme,
annem gibi alkolik olmama,
sokaklara düşmeme izin verme ne olur…
Devasa istekleri karşısında evren çaresizdir!
Bütün kapılar yüzüne kapanır,
iş yok,
yeterince ekmek,
hatta bazen su bile.
Hep kirli kıyafetler,
hep ödenmesi gereken faturalar,
hep üç beş gün süren geçici işler,
Asla umutsuzluğa kapılmadın Rosetta…
Mavi gözlerin kancayı attı hayata.
Bulacaktın bir yolunu
normal(!) bir insan olmanın.
Dans etmeyi bilmiyordun oysa daha.
Boşluklar çokta önemli değil,
senin gibilerin hayatı koca bir boşluk.
Değil mi ya?
Ve onca çırpınmanın sonunda vicdanın kazandı.
Hak etmediğini almadın,
yanlış bir işe yanlış bir adama bulaşmadın,
ama yalnızlığın seni öldürdü Rosetta.
Tanrı seni öldürdü Rosetta.
Direnmemeliydin.
Dünya iyileri sevmez.
savaşan iyileri ise tükürüp atar.
kara deliğin en beyazında
bir yer tut…
Hoşça kal güzel ve şanssız Rosetta…
