ÖZNESİZ

Tenimin altında afra tafra haller bu aralar.
Işıksız kalmış retinanın geçici körlüğü.
Göz gözü görmez zifiri karanlıkta,
Bataklık üzerinde yürümekti çabalarımın toplamı.
İçimdeki kuşçunun parlak çekmesinin armağanıdır
Üzerime yapışan eşey rolleri,
Bihesap ve bihaber anaç haller,
Girişteki portmantoda asılı duran
Kısırlaştırılmış beklentiler…
Dileklerimse türbeye bağlanmış çaput.
Dört bir yanımda simetrik sevgiler
Aynısından gayrısına verilmeyen.
Ardından,
Meskûn mahal çatışmalar,
Cinayet mahalline geri dönen faille
Zorunlu göçler mutlu görüntülere.
Kaç darbeden sonra felç olurdu ki bir omurga?
Öznesiz, eksiltili cümleymişçesine
Kaç kez sürülür insan kendi hayatından?
Bölünerek çoğalan yalnızlığımda
Süpürebilir mi çöpçüler birikmişlikleri?
Oysa bir avuç kül, bir tas süt
Yaşanmışlık kazıyor iğnenin ucuyla,
Gün be gün kırışan bir alnın tam ortasına.
Meçhul okuyucunun gözlemlerinde,
Ağarmaya yüz tutmuş, griye çalan her tel
Kayda geçiyor tarihin adressiz bir noktasını.
Biliyor musun? Atlas halt etmişti yanında
Güreşirken dünyayla incecik bileklerinle..
Elindeki nasırlar papatya tarlası
Severken kolu kanadı koparılan.
Duyuyor musun, edilgen fiillerin kurbanı?
Gözyaşların sunak taşlarını yıkarken,
Neşet usta çağıldıyor: “ Kadın insandır, biz insanoğlu”