Yola çıkanların çıkmayandan çok fazlası var. Hareket halinde bir kere… Uzaklaşıyor… Uzaklaşmak, ardında bırakmak… Dönmek ama bazen de hiç dönmemek… O hiç dönmeme olasılığı insanın kayda değer bir farkı değil midir?
Bir düşlem yaratıyorum şimdilerde, güneş daha yeni doğmuşken motoruma atlayıp öyle kask falan takmadan, yalnız güneş gözlüklerim var. Kahverengi kemik 60’lardan… Bir de mavi eşarbım, uçuşur deri ceketimin boynundan… Müziğim vardır an’a eşlik eden… Beirut’un Rhineland’ı… Bu şarkıyı 14 yıl önce ilk kez dinlediğimde hüzün ve coşku arasında bir girdap oluştu içimde. Her insanın nüve‘sini tanımlayan melodiler olur. Benimki bu. Statik bir şarkı değil. Yokuş aşağı acılar içinde yuvarlanarak büyüyen bir acı kar topuda değil ya da çalsın davullar, zurnalar ah gönlüm ne şendir kabilinden de değil. Bir kalp ekografisi gibi, ritm bozukluğu olan bir hastanın bilgisayardaki sismik çizgisi… Bir tepede, bir en dipte…
Bir şarkıya bir hikâye yazmak değil bu. Bir hikâyeyi şarkıya uyarlamak olsa olsa. Bütün hayatımız lime lime etsek melodilerin etrafında şekillenmez mi? Bir vasiyet yazsak pekâlâ şarkı sözlerinden yazılabilir… Bir ölsek başucumuzda çeşitli şarkılar mırıldanılabilir. Olamaz mı olabilir…
